Hayatımızın birçok yerinde yapıyoruz bunu aslında. Ailemize, arkadaşlarımıza, öğretmenlerimize, bakkal amcaya, yoldan geçen çocuğa vs vs vs. Hepimizin Instagram hesabı var artık. Hikayelere bir girip bakın. Herkes ne kadar mutlu ne kadar eğleniyor. Her gece o mekândan bu mekâna. Ben iki gece üst üste çıksam ölüyorum yorgunluktan. Bu millet nerden buluyor bu kadar enerjiyi. Bir de sabah atılan hikayelere bak. Yeni uyanmış- çok belli yeni uyandığı suratında bir ton makyaj- günaydın ne güzel bir gün yazıyor. Mutlu uyanan var mı hala? Ben her sabah ”bugün neden uyandım ki” diye kalkıyorum. Ne bu hayat sevgisi diyeceğim ama burası Instagram!

Profillere, hikayelere dönüp bir bakalım. Hepsinde Orhan Kemal, Turgut Uyar mübarek. En son okuduğu kitabı sorsan Cin Ali Piknikte ama hepsi olmak ya da olmamak kafasında.

Bir de şu trendler…Bir ara Sabahattin Ali’nin Kürk Mantolu Madonna kitabı çok meşhur oldu. Herkes o kitabı okuyor niye çünkü trend. Sorsan hiçbir şey anlamamış ama trend okuması lazım. Sosyal medyada muş gibi yapmak ne kadar kolay.

Bir de normal hayat boyutu var bu işin.

Çok mutsuzdur ama mutluymuş gibi yapar..

Gıcık olduğu birine seviyormuş gibi yapar..

Eski sevgilisini unutmuş gibi yapar. Her gece resmine baka baka uyuduğu halde.

Sevmez birini seviyormuş gibi yapar.

Kırılır, kırılmamış gibi yapar, paramparça olsa bile.. Nefes aldığımız sürece bu böyle sürer gider. Muşlar çoğalır, değişir ama asla bitmez.